O gece her zaman ki gibi mutsuzluk yine çökmüştü üzerine.Küçücük, ufacık kalmıştı yüreği.Hüzün dalgaları yayıyordu bedeni.Artık hiçbir acıyı hissetmez olmuştu.Alışmıştı buna.Her gece, her gün, her dakika acı vardı sadece.Canı, yüreği acıyordu.Vücudundaki morluklara ve kaçmasın diye sıkı sıkıya bağlanmış ellerindeki ve ayaklarında ki iplere aldırmıyordu.Hayattan bezmişti artık.Tek yapabildiği yalvarmaktı, tanrıya ve onu esir alan adamlara...
Onun gibi binlercesi buradaydı.Kızları ayrı tarafa, adamları ayrı tarafa götürmüşlerdi.Her gün ayrı birer kıza tecavüz ederken ailesinden birilerini babasını, ağabeyini eğer onlar yoksa annesini getiriyorlardı yanlarına.Onların karşısında yapıyorlardı bu iğrençliği.Gözlerine soka soka.Hem ellerindekine hem de onun ailesine eziyet ede ede...
Madison da onlardandı.Savaşta esir düşenlerden.Her gün onlarca asker geliyordu.Yanlarında getirdikleri onlarca acıyla.Ama Mady yinede şükür ediyordu.Onun ailesi yoktu.Bu kendini bilmezler onu ve ailesini yok etmek istemişlerdi.Aslında herkesi, bütün şehri.Atılan bombalardan biri evlerinin üstüne düşmüştü.Annesi babası veya canından çok sevdiği ablası o evin içinde kalıp can vermişti.Sadece Madison ve Jake kurtulabilmişlerdi.Çeşmeye su doldurmaya giden iki çocuğun dönerken evlerinin patladığını gördüğü manzara ikisininde gözlerinin önünden gitmiyordu.Jake burada değildi.O kaçabilmişti.Kaçıp kurtulabilmişti iki defa ölümden.Yetenekli bir çocuktu da zaten.Yıllarca ablasıyla beraber keskin nişan çalışmaları yapmışlardı.O bu işte uzman olmuştu.16 yaşında bir çocuk kendi kurduğu orduyu yönetiyordu.Mady kardeşiyle hep gurur duymuştu.Ama o ailesinin yüz karası olmuştu.Jake gibi başaramamıştı, esir düşmüştü.İşte yine bir tanesi geliyordu yanına.Yine kirletecekti ruhunu, bedenini.Uzun boylu siyah saçlı bir askerdi.Teker teker kızları süzdü.Sonra Madison'la göz göze geldi.Tıpkı saçları gibi simsiyah zeytin gözleri vardı.Mady bu adamı ilk defa gördüğünü farketti.Sanki aradığı şeyi bulmuş gibi hızla Mady'nin yanına geldi.Gözlerinde ki ışığı gördü Mady.Bu bir adam değildi.Kendiyle yaşıt bir delikanlıydı.Ama kaslı ve kuvvetliydi.Çok genç olmasına ramen orduya katılabilmişti demek.Çocuk Mady'nin gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı.
-Adın ne senin?
-Sanane!
-Adın ne dedim sana! çocuk kızmış gibi görünmeye çalışıyordu ama kızgın değildi.
-Madison köpek.Benim adım Madison. Çocuk gülümsemişti.Mady şaşkınlıkla kızgınlık arasında kalmıştı.
-Kaç yaşındasın Madison?
-19.
-Tamam ben bunu alıp odama geçiyorum. diye bağırmıştı asker.Mady yine başlıyoruz diye düşündü ama ilk defa birisi onu odasına götürüyordu.Genelde herkesin içinde yapmayı tercih ederlerdi.
-Niye odana gidiyoruz utanıyormusun yoksa? Mady bu soruyu dalga geçer gibi sormamıştı.Askerin gözlerindeki anlamsız merhameti gördüğü için sormuştu.
-Hayır.Sana dokunmayacağım. Dokunmayacağımmı demişti? Mady duyduklarına inanamıyordu.
-Dokunmayacak mısın? Peki neden o zaman ordan aldın beni? Çocuk durmuştu.
-Bak beni dinle.Ben bunların yaptıklarına karşıyım.Sizlerden bazılarını en azından birinizi kurtarmam gerekiyordu.Ve ben seni seçtim.Madison. Asker yanlarında duran kapıyı açtı ve Mady'i içeri davet etti.İçeri girdiklerinde kapıyı arkalarından kitledi.Madison yalan söylediğini düşünüyordu.Yoksa neden kapıyı kitlemişti ki? Ama çocuk hiçte yalan söylemiş gibi değildi.Yavaşça yanına geldi ve ellerindeki ipleri söküp iplerden dolayı kızarmış ve yara içinde olan ellerini öptü.
-Az kalsın kendimi tanıştırmayı unutacaktım.Ben Thomas ama Tom diyorlar.20 yaşındayım. Mady çocuğun siyah gözlerinin dolduğunu görüyordu.
-Bende bu savaşta ailemi kaybettim.Aynı senin gibi yalnızım.Uzun süredir seni izliyorum ama kız kullanma iznine sahip olmadığım için yanına gelememiştim.O izni bugün kaptım ve senin yanına geldim.Amacım seni kullanmak değil.Seninle arkadaş olmak.Bunun yasak olduğunu biliyorum ama ruhuma ve kalbime söz geçiremiyorum.Seni tanımak istiyorum Madison. Mady Tom'a karşı bir şeyler hissettiğini farketti.
-Bana Mady de.Ailem böyle derdi.Diyelim ki tanıştık ve arkadaş olduk Tom peki onlar beni kullanırken sen buna nasıl göz yumdun yada yumacaksın? Tom Mady'nin yanına oturup yanağını okşamaya başladı.
-Mecburdum.Bir kere karşı çıkmaya çalıştım ama eğer seni sevdiğimi farketselerdi bugün ve bundan sonra seni almama izin vermezlerdi.Bundan sonrasına gelince, diğerlerinden izin aldım artık benimle kalacaksın burada.Bu odada.Tabii istersen.Ve kesinlikle sana dokunmayacağım.Ben yokken kapıyı kitler oturursun ben gelincede yine kapımızı kitler beraber otururuz.Ne diyorsun bitanem?
-Tamam olur.Ama ben nerede yatacağım?
-Benim yatağımda.
-Hayır olmaz sen nerede yatarsın o zaman?
-Yerde tabii ki.
-O hiç olmaz.Sence de bir sakıncası yoksa beraber yatarız a... amaa.. sadece uyuruz.Sesindeki titreme Tom'u güldürmüştü.
-Tabii, sen nasıl istersen.
Mady bu çocuğa güveniyordu.Güvenecek başka bir şeyi de yoktu zaten.Tom gidince kapıyı kitleyip kitap okuyordu.Tom geldiği zaman yine kapıyı kitliyorlardı.Tom ona yemek,su ve okuması için kitaplar getiriyordu.Mady mutluydu.Esirdi ama artık mutluydu.Hayatının aşkını bulmuştu sonunda.Hemde onu sadece öpüyordu...
Bacağındaki keskin acıyla uyandı.Taş bir zeminde yatıyordu.Burayı tanıyordu.Hep durduğu yerdi.Hep yattığı, işkence gördüğü yer...
Peki Tom'a ne olmuştu? Nereye gitmişti? Onu niye burada bırakmıştı? Bunu ona nasıl yapabilirdi? Sonra korkunç gerçeği farketti.Kalbinin tuzla buz olduğunu anladı hepsi birer rüyaydı...Yanında ki keskin sesle yerinde sıçradı.
-Kalk hadi sürtük bu gece benimlesin... Ve ardından iğrenç kahkaha....
Perş. Ağus. 05, 2010 11:01 am
Tebrikler 
